کد مطلب:152145 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:248
رفتن عزاداران حسینی در آتش در دکن از توابع حیدر آباد هند
مرحوم فاضل دربندی رضی الله عنه در كتاب اسرار الشهادة، از سید اجل و فاضل متقی «سید محمد علی مولوی هندی دكنی» كه از اجله ی احباب و اوثق اصحاب ایشان بوده است و در اول عمر در شهر «دكن» و بعد در قریه «حیدرآباد هند» زندگی می كرده است، این قضیه را نقل كرده اند.
در قریه ی دكن از توابع حیدرآباد هند، در شب هفتم ماه محرم گودال بزرگ و مدوری حفر می كنند، كه عمق آن گودال تقریبا پنجاه متر می شود! سپس درختان بزرگی از اشجار تمر هندی، كه استقامت در آتش و سوزندگی آن غیر قابل وصف است؛ از ریشه می كنند و آن را تكه تكه می كنند و در آن گودال می اندازند و آن ها را در همان شب آتش می زنند و از شب هفتم تا شب دهم چوبها را در آن گودال می سوزانند؛ تا آنكه آن گودال مانند دریایی از آتش، شعله ور است و موج می زند!
چون نیمه ی شب عاشورا نزدیك می شود، اهل آن قریه از پیر و جوان و بزرگ و كوچك از منزلهای خود بیرون می آیند و در چاهی كه در آن نزدیكی است و بنام «بیت العاشورا» است، غسل می كنند سپس هر یك لنگی برای ستر عورت به كمر می بندند
و با پای برهنه، فریاد زنان و نوحه كنان و «شاه حسین، شاه حسین» گویان بسوی آن گودال روانه می شوند و علمها و پرچمها در جلوی آنها برده می شود.
در كنار گودال افرادی ایستاده و با بادبزنهایی كه در دست دارند آتش را باد می زنند تا خاكستر و غبار از روی آن برود و شعله های آن سوزان تر گردد و حرارت آن به گونه ای است كه از ده متری پرنده ها را می سوزاند آتش آن چوبها هم در اصل طبیعت به گونه ای است كه اگر ذره ای از آن بر بدن انسان افتد، تا استخوانش را می سوزاند!
وقتی كه جمعیت عزادار به كنار گودال می رسند، شاه حسین گویان بر آن آتش وارد می شوند، اول بزرگ ایشان با نیزه ی بلندی كه در دست دارد، داخل گودال می شود و سایرین نیز «شاه حسین، شاه حسین گویان» همگی بر روی آتش مانند روی زمین راه می روند، بدون آنكه پاهای آنها در آتش فرورود یا آنكه بر بدن یا پای آنها آتشی افتد و بسوزاند! این عادت هر ساله در میانشان جاری است و من بارها با چشم خود دیده ام [1] .
در قریه ی دكن از توابع حیدرآباد هند، در شب هفتم ماه محرم گودال بزرگ و مدوری حفر می كنند، كه عمق آن گودال تقریبا پنجاه متر می شود! سپس درختان بزرگی از اشجار تمر هندی، كه استقامت در آتش و سوزندگی آن غیر قابل وصف است؛ از ریشه می كنند و آن را تكه تكه می كنند و در آن گودال می اندازند و آن ها را در همان شب آتش می زنند و از شب هفتم تا شب دهم چوبها را در آن گودال می سوزانند؛ تا آنكه آن گودال مانند دریایی از آتش، شعله ور است و موج می زند!
چون نیمه ی شب عاشورا نزدیك می شود، اهل آن قریه از پیر و جوان و بزرگ و كوچك از منزلهای خود بیرون می آیند و در چاهی كه در آن نزدیكی است و بنام «بیت العاشورا» است، غسل می كنند سپس هر یك لنگی برای ستر عورت به كمر می بندند
و با پای برهنه، فریاد زنان و نوحه كنان و «شاه حسین، شاه حسین» گویان بسوی آن گودال روانه می شوند و علمها و پرچمها در جلوی آنها برده می شود.
در كنار گودال افرادی ایستاده و با بادبزنهایی كه در دست دارند آتش را باد می زنند تا خاكستر و غبار از روی آن برود و شعله های آن سوزان تر گردد و حرارت آن به گونه ای است كه از ده متری پرنده ها را می سوزاند آتش آن چوبها هم در اصل طبیعت به گونه ای است كه اگر ذره ای از آن بر بدن انسان افتد، تا استخوانش را می سوزاند!
وقتی كه جمعیت عزادار به كنار گودال می رسند، شاه حسین گویان بر آن آتش وارد می شوند، اول بزرگ ایشان با نیزه ی بلندی كه در دست دارد، داخل گودال می شود و سایرین نیز «شاه حسین، شاه حسین گویان» همگی بر روی آتش مانند روی زمین راه می روند، بدون آنكه پاهای آنها در آتش فرورود یا آنكه بر بدن یا پای آنها آتشی افتد و بسوزاند! این عادت هر ساله در میانشان جاری است و من بارها با چشم خود دیده ام [1] .
[1] كرامات الحسينيه ج 2، ص 21، به نقل از دارالسلام ص 536 - معالي السبطين ص 99 به نقل از اسرار الشهادة - راحة الروح ص 94.